IL TERRONE

Nu jornu, puru tu, ‘na  valigia curma sulu di speranza,
pigghiasti u trenu e via verzu duva ti porta lu destinu;
tantu orgogliosu d’essara terrone.
E quandu a sira ti pigghia a malinconia canti sta canzuna chianu chianu:
Calabria mia tu si’ ‘na regina.
A Sila è u mantu cchi t’ammanta, u mara è a vesta tua lucenta;
tutta ‘ntessuta ccu fili d’argentu, cchi u cumpara Sula ti duna e sempra ti dunau.
Di jumari è fatta a cinta cristallina e ra curuna tutta di zagari d’aranci e di limuni;
bella si tu, cchjiu e ‘na divina.
Calabria mia, Tu si ‘na regina!

( Uliana Mustaro )

I PENZERI MEI

Nun bastanu cchjiu lacrimi  né sudura ppe  abbivarara sta terra vrusciata.
Unu doppu l’atru dassamu tuttu e tutti abbandunamu, ppe venira a ru Nordu a faticara.
No, nun è a morta cchi ci sparta fra parenti, ma è a miseria cchi ci regna.
E quandu i figghiceddhi nostri cercanu ciangendu nu morzu e pana, nun ci resta atru ca fara a vertula e partira.
E tramenta ara fabbrica i machini vannu tantu rumorosi chi mancu sentu a vucia mia quandu parru penzu… penzu e mi manca u respiru du ventu l’ unda du mara cchi accarizza a riva; u celu stellatu e a mmenzu ‘na luna chjina chjina.

( Uliana Mustaro )